آیه ۷ سوره طه: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
(ابرابزار) |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۷ سوره طه'''، هفتمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۷ سوره طه'''، هفتمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. آیه در معرفی صفات [[خداوند]] به علم بی پایان او اشاره دارد که به هر آنچه آشکار و پنهان است، احاطه علمی دارد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند که [[قرآن]] در تعریف عالِمیت خداوند چنین بیان کرده است: «او آنقدر احاطه علمی دارد که اگر آشکارا سخن بگویی، میداند و اگر مخفی کنی، باز میداند و حتی از مخفیانهترین اسرار نیز آگاه و باخبر است.» دربارهٔ معنا و مفهوم «اَخفی» نظرات گوناگونی در بین [[مفسران]] وجود دارد ازجمله اینکه «سِر» آن است که مطلبی را انسان با دیگری پنهانی بگوید و «اخفی» آن است که در دلش باشد و به کسی بازگو نکند. برخی عقیده دارند که «سِر» عملی است که مخفیانه انجام شود و «اَخفی» [[نیت|نیتی]] است که در دل دارد. بعضی «سِر» را به اسرار مردم و «اَخفی» را اسراری میدانند که در ذات خداوند است. اما در [[روایتی]] از [[محمد باقر]] و [[جعفر صادق]] آمده است که «سِر» آن چیزی است که در دل پنهان است و «اَخفی» آنست که به خاطر آمده ولی فراموش شده است. از نظر مکارم، همه این [[تفسیر قرآن|تفاسیر]] در مفهوم این دو واژه قرار دارند و این آیه در حقیقت علم بیانتهای خداوند را ترسیم و توصیف نموده است. وی در پایان به این نکته تذکر میدهد که در این آیات چهارگانه به چهار رکن از ارکان صفات [[پروردگار]] اشاره شده است. (خالقیت، حاکمیت، مالکیت و عالِمیت)<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۶۱–۱۶۲|ج=۱۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | [[رده:آیههای مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۲:۲۰
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۷ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۷ سوره طه، هفتمین آیه از بیستمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. آیه در معرفی صفات خداوند به علم بی پایان او اشاره دارد که به هر آنچه آشکار و پنهان است، احاطه علمی دارد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَإِنْ تَجْهَرْ بِالْقَوْلِ فَإِنَّهُ يَعْلَمُ السِّرَّ وَأَخْفَى
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و اگر آشکارا سخن بگويي (يا آن را نهان داري) بدان که او نهان و نهانتر را ميداند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و اگر سخنت را آشکار کنی [یا پوشیده بداری] بدان که او هر راز و هر نهفتهای را میداند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند که قرآن در تعریف عالِمیت خداوند چنین بیان کرده است: «او آنقدر احاطه علمی دارد که اگر آشکارا سخن بگویی، میداند و اگر مخفی کنی، باز میداند و حتی از مخفیانهترین اسرار نیز آگاه و باخبر است.» دربارهٔ معنا و مفهوم «اَخفی» نظرات گوناگونی در بین مفسران وجود دارد ازجمله اینکه «سِر» آن است که مطلبی را انسان با دیگری پنهانی بگوید و «اخفی» آن است که در دلش باشد و به کسی بازگو نکند. برخی عقیده دارند که «سِر» عملی است که مخفیانه انجام شود و «اَخفی» نیتی است که در دل دارد. بعضی «سِر» را به اسرار مردم و «اَخفی» را اسراری میدانند که در ذات خداوند است. اما در روایتی از محمد باقر و جعفر صادق آمده است که «سِر» آن چیزی است که در دل پنهان است و «اَخفی» آنست که به خاطر آمده ولی فراموش شده است. از نظر مکارم، همه این تفاسیر در مفهوم این دو واژه قرار دارند و این آیه در حقیقت علم بیانتهای خداوند را ترسیم و توصیف نموده است. وی در پایان به این نکته تذکر میدهد که در این آیات چهارگانه به چهار رکن از ارکان صفات پروردگار اشاره شده است. (خالقیت، حاکمیت، مالکیت و عالِمیت)[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره طه، بیستمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مریم و پیش از سوره واقعه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۱۳۰ و ۱۳۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره طه، سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۱۶۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۱۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۱۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۱۶۱–۱۶۲.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
