آیه ۱۰۹ سوره طه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۰۹ سوره طه'''، صد و نهمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۱۰۹ سوره طه'''، صد و نهمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. در آیه به مسئله [[شفاعت]] و شروط آن اشاره است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: در این آیه برای اینکه انسانها دچار این اشتباه نشوند که به واسطه شفاعت میتوانند از بار [[گناه]] خود بکاهند یا از زیر آن دربروند، [[قرآن]] چنین میگوید: «در آن روز شفاعت هیچکس سودی ندارد؛ مگر کسانی که [[خدا|خداوند]] [[رحمان|رحمن]] به آنها اجازه شفاعت داده و از آنها راضی است.» به گزارش مکارم، بر طبق متن آیه شفاعت بی حساب نیست و برنامه دقیق و حساب شدهای دارد. بر این اساس هم برای شفاعت کننده شرایطی قرار داده شده و هم برای شفاعت شونده شروطی معین شده است؛ لذا به گفته او، شفاعت دعوت به تنبلی یا فرار از زیر بار مسئولیت یا چراغ سبز به گناهان نیست. بلکه شفاعت دعوت به استقامت در راه [[حق]] و تقلیل گناه تا سر حد امکان است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۰۴–۳۰۵|ج=۱۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۲:۳۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۱۰۹ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۰۹ سوره طه، صد و نهمین آیه از بیستمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در آیه به مسئله شفاعت و شروط آن اشاره است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
يَوْمَئِذٍ لَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَرَضِيَ لَهُ قَوْلًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«در آن روز شفاعت (هيچ احدي) سودي نميبخشد مگر کسي که خداوند مهربان به او اجازه داده است و گفتارش را بپسندد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«در آن روز شفاعت سودی ندارد مگر برای کسی که خداوند رحمان به او اجازه دهد و از سخن او خشنود باشد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: در این آیه برای اینکه انسانها دچار این اشتباه نشوند که به واسطه شفاعت میتوانند از بار گناه خود بکاهند یا از زیر آن دربروند، قرآن چنین میگوید: «در آن روز شفاعت هیچکس سودی ندارد؛ مگر کسانی که خداوند رحمن به آنها اجازه شفاعت داده و از آنها راضی است.» به گزارش مکارم، بر طبق متن آیه شفاعت بی حساب نیست و برنامه دقیق و حساب شدهای دارد. بر این اساس هم برای شفاعت کننده شرایطی قرار داده شده و هم برای شفاعت شونده شروطی معین شده است؛ لذا به گفته او، شفاعت دعوت به تنبلی یا فرار از زیر بار مسئولیت یا چراغ سبز به گناهان نیست. بلکه شفاعت دعوت به استقامت در راه حق و تقلیل گناه تا سر حد امکان است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره طه، بیستمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مریم و پیش از سوره واقعه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۱۳۰ و ۱۳۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره طه، سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۹۹.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۲۸۹.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۱۹.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۱۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۳۰۴–۳۰۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
