آیه ۱۲۹ سوره طه
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۱۲۹ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۲۹ سوره طه، صد و بیست و نهمین آیه از بیستمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. اشاره آیه به سنت الهی امهال (مهلت دادن به گناهکاران) است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَكَانَ لِزَامًا وَأَجَلٌ مُسَمًّى
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و اگر از پيش وعدهاي از پروردگارت صورت نگرفته و موعدي مشخص مقرر نشده بود، بدون شک (عذاب آنها در همين دنيا) محقق ميشد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و اگر کلمه [/وعده] پیشین پروردگارت و اجل معینی در کار نبود، آن عذاب [هماکنون] لازم میشد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در اینجا به این سؤال که چرا خداوند مجرمان را به زودی عذاب نمیکند؛ میگوید: «اگر سنت و تقدیر الهی و زمان مقرر نبود، به زودی عذاب الهی دامان آنها را میگرفت.» به گفته مکارم، تعبیر «اجل مسمی» به طوریکه از آیات قرآن به دست آمده اشاره به زمان حتمی پایان زندگی انسان است. به هر حال ستمکاران نباید از تأخیر عذاب الهی مغرور شوند و این لطف خدا را فراموش کنند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره طه، بیستمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مریم و پیش از سوره واقعه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۱۳۰ و ۱۳۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره طه، سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۱۱۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۳۲۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۲۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۲۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۳۳۶–۳۳۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
