آیه ۱۲ سوره زخرف: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۲ سوره زخرف''' دوازدهمین [[آیه]] از چهل و سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۱۲ سوره زخرف''' دوازدهمین [[آیه]] از چهل و سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. در آیه به آفرینش حیوانات و مسخر بودن بعضی از آنها و کشتیها برای انسان اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در آیه به خلقت حیوانات اشاره دارد و چنین میگوید: «آن [[خدایی]] که همه زوجها را آفرید. او برای شما از كشتیها و چهارپایان مرکبهایی قرار داد که بر آن سوار شوید.» به باور مکارم، تعبیر «زوجها» در اینجا [[کنایه]] از انواع حیوانات است؛ به قرینه آیات قبل که درباره گیاهان بود. اگرچه برخی [[مفسران]] آن را اشاره به تمام موجودات (گیاه، حیوان و جماد) دانستهاند. چراکه قانون زوجیت در همه آنها حاکم و بر قرار است. بعضی دیگر از مفسران «ازواج» را به معنای اصناف حیوانات گرفتهاند. در ادامه آیه سخن از موهبت دیگری است که [[خداوند]] به انسانها اعطا کرده است. نعمت مرکب و وسیله سواری که انسانها به کمک آنها میتوانند در دریا و خشکی حرکت کنند و جابجا گردند. این مطلب با تعبیر دیگری در [[آیه ۷۰ سوره اسراء]] نیز بیان شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۹-۲۰|ج=۲۱}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۸ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۰:۱۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | زخرف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۸۹ | ||||
| شماره آیه | ۱۲ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۹۸ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۲ سوره زخرف دوازدهمین آیه از چهل و سومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در آیه به آفرینش حیوانات و مسخر بودن بعضی از آنها و کشتیها برای انسان اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَالَّذِي خَلَقَ الْأَزْوَاجَ كُلَّهَا وَجَعَلَ لَكُمْ مِنَ الْفُلْكِ وَالْأَنْعَامِ مَا تَرْكَبُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و همان خدایی که همة جفتها را آفریده است و برایتان از کشتیها و چهارپایان چیزی پدید آورده که (بر آنها) سوار میشوید»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و همان کسی که همه گونهها را آفرید و برای شما از کشتیها و چارپایان مرکوب ساخت»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در آیه به خلقت حیوانات اشاره دارد و چنین میگوید: «آن خدایی که همه زوجها را آفرید. او برای شما از كشتیها و چهارپایان مرکبهایی قرار داد که بر آن سوار شوید.» به باور مکارم، تعبیر «زوجها» در اینجا کنایه از انواع حیوانات است؛ به قرینه آیات قبل که درباره گیاهان بود. اگرچه برخی مفسران آن را اشاره به تمام موجودات (گیاه، حیوان و جماد) دانستهاند. چراکه قانون زوجیت در همه آنها حاکم و بر قرار است. بعضی دیگر از مفسران «ازواج» را به معنای اصناف حیوانات گرفتهاند. در ادامه آیه سخن از موهبت دیگری است که خداوند به انسانها اعطا کرده است. نعمت مرکب و وسیله سواری که انسانها به کمک آنها میتوانند در دریا و خشکی حرکت کنند و جابجا گردند. این مطلب با تعبیر دیگری در آیه ۷۰ سوره اسراء نیز بیان شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره زخرف، چهل و سومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره شوری و پیش از سوره دخان نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۴۵) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره زخرف، دو آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۶۱۹.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۱۱۹.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۹۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۹۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۱: ۱۹-۲۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره زخرف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۰۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
