آیه ۴۷ سوره طه: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۴۷ سوره طه'''، چهل و هفتمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۴۷ سوره طه'''، چهل و هفتمین [[آیه]] از بیستمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. این آیه شامل پنج جمله مبنی بر فرمانهای [[خدا]] و بیان محتوای دعوت [[فرعون]] به سوی [[توحید]] و خداپرستی است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: آیه موردبحث، برنامههای عملی توحیدی و محتوای آنهاست که خداوند به [[موسی]] و [[هارون]] تعلیم داد که در برخورد با فرعون از آنها بهره بگیرند. ابتدا خدا به موسی گفت: «شما دو نفر به سراغ فرعون بروید و به او بگویید ما فرستادگان [[پروردگار]] تو هستیم. پس [[بنیاسرائیل]] را همراه ما بفرست و آنها را آزار و اذیت مکن. سپس به او بگویید ما نشانهای از پروردگارت برای تو آوردهایم و درود بر آنهایی که از [[هدایت]] پیروی میکنند.» به گفته مکارم، این پنج جمله به ترتیب حاوی این مطلب است: جمله اول اشاره دارد به اصل مأموریتشان و جمله دوم محتوای این مأموریت است. سومی اشاره میکند به تهدید مخالفان و چهارمی سند و دلیل بر صدق ادعای آنهاست و جمله آخر تشویقی است برای [[مؤمنان]].<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۱۰-۲۱۱|ج=۱۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۲۱ ژوئن ۲۰۲۵، ساعت ۱۰:۰۲
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طه | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۴۷ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۳ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۴۷ سوره طه، چهل و هفتمین آیه از بیستمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. این آیه شامل پنج جمله مبنی بر فرمانهای خدا و بیان محتوای دعوت فرعون به سوی توحید و خداپرستی است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
فَأْتِيَاهُ فَقُولَا إِنَّا رَسُولَا رَبِّكَ فَأَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ وَلَا تُعَذِّبْهُمْ ۖ قَدْ جِئْنَاكَ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكَ ۖ وَالسَّلَامُ عَلَىٰ مَنِ اتَّبَعَ الْهُدَىٰ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«پس به نزد او برويد و بگوييد: همانا ما فرستادگان پروردگارمان هستيم، پس بنياسرائيل را همراه ما بفرست، و آنان را اذيت و آزار مکن به درستي که ما معجزهاي از سوي پروردگارت برايت آوردهايم، و به سلامت باد کسي که از هدايت پيروي کند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«پس به نزد او بروید و بگویید ما فرستادگان پروردگارت هستیم، بنیاسرائیل را همراه ما بفرست، و آزارشان مکن، ما برای تو از سوی پروردگارت پدیدهای معجزهآسا آوردهایم، و سلام بر کسی که از هدایت پیروی کند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: آیه موردبحث، برنامههای عملی توحیدی و محتوای آنهاست که خداوند به موسی و هارون تعلیم داد که در برخورد با فرعون از آنها بهره بگیرند. ابتدا خدا به موسی گفت: «شما دو نفر به سراغ فرعون بروید و به او بگویید ما فرستادگان پروردگار تو هستیم. پس بنیاسرائیل را همراه ما بفرست و آنها را آزار و اذیت مکن. سپس به او بگویید ما نشانهای از پروردگارت برای تو آوردهایم و درود بر آنهایی که از هدایت پیروی میکنند.» به گفته مکارم، این پنج جمله به ترتیب حاوی این مطلب است: جمله اول اشاره دارد به اصل مأموریتشان و جمله دوم محتوای این مأموریت است. سومی اشاره میکند به تهدید مخالفان و چهارمی سند و دلیل بر صدق ادعای آنهاست و جمله آخر تشویقی است برای مؤمنان.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره طه، بیستمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مریم و پیش از سوره واقعه نازل شد. از مجموع آیات این سوره، دو آیه (آیات ۱۳۰ و ۱۳۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره طه، سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۵۳.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۱۸۵.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۱۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۱۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۲۱۰-۲۱۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طه»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۸۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
