آیه ۹ سوره زخرف: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۹ سوره زخرف''' نهمین [[آیه]] از چهل و سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۹ سوره زخرف''' نهمین [[آیه]] از چهل و سومین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. موضوع این آیه [[فطرت]] و مسئله [[توحید]] است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در این آیه بر مسئله فطرت انسانها اشاره دارد و چنین میگوید: «هر گاه از آنها سؤال کنی چه کسی آسمانها و زمین را آفریده؛ مسلما در پاسخ میگویند [[خداوند]] [[عزیز]] و [[علیم]].» به گفته مکارم، این تعبیر دلیل بر این مطلب است که [[مشرکان]] به این حقیقت که خداوند [[خالق]] آسمانها و زمین است، اعتراف دارند و آنان برای [[معبودان]] خود خالقیت قائل نبودند. به گزارش او، نظیر این آیه با کمی تفاوت، در [[آیه ۶۱ سوره عنکبوت|آیات ۶۱ عنکبوت]]، [[آیه ۲۵ سوره لقمان|۲۵ لقمان]]، [[آیه ۳۸ سوره زمر|۳۸ زمر]] آمده است و این آیات دلالت دارند بر فطری بودن [[خداشناسی]] در نهاد و سرشت تمامی انسانها. در پایان آیه به دو نام از [[اسماء الحسنی|نامهای نیکوی خداوند]] (عزیز و حکیم) اشاره شده که بیانگر قدرت مطلقه خدا و علم و حکمت استوار اوست.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۵-۱۶|ج=۲۱}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۶ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۰۲
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | زخرف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۸۹ | ||||
| شماره آیه | ۹ | ||||
| شماره جزء | ۲۵ | ||||
| شماره حزب | ۹۸ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۹ سوره زخرف نهمین آیه از چهل و سومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. موضوع این آیه فطرت و مسئله توحید است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ خَلَقَهُنَّ الْعَزِيزُ الْعَلِيمُ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و اگر از آنان بپرسی که چه کسی آسمانها و زمین را آفریده است به یقین خواهند گفت: خداوند با عزّت و آگاه آنها را آفریده است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و اگر از آنان پرسی که آسمانها و زمین را چه کسی آفریده است، بیشک گویند خداوند پیروزمند دانا آنها را آفریده است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه بر مسئله فطرت انسانها اشاره دارد و چنین میگوید: «هر گاه از آنها سؤال کنی چه کسی آسمانها و زمین را آفریده؛ مسلما در پاسخ میگویند خداوند عزیز و علیم.» به گفته مکارم، این تعبیر دلیل بر این مطلب است که مشرکان به این حقیقت که خداوند خالق آسمانها و زمین است، اعتراف دارند و آنان برای معبودان خود خالقیت قائل نبودند. به گزارش او، نظیر این آیه با کمی تفاوت، در آیات ۶۱ عنکبوت، ۲۵ لقمان، ۳۸ زمر آمده است و این آیات دلالت دارند بر فطری بودن خداشناسی در نهاد و سرشت تمامی انسانها. در پایان آیه به دو نام از نامهای نیکوی خداوند (عزیز و حکیم) اشاره شده که بیانگر قدرت مطلقه خدا و علم و حکمت استوار اوست.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره زخرف، چهل و سومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره شوری و پیش از سوره دخان نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۴۵) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره زخرف، دو آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۷: ۶۱۹.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۱۱۹.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۴۸۹.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۴۸۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۱: ۱۵-۱۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره زخرف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۰۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
