آیه ۷۷ سوره انعام: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۷۷ سوره انعام''' هفتاد و هفتمین [[آیه]] از ششمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مکی]] آن بهشمار میآید. آیه به سخنان و استدلال [[ابراهیم]] | '''آیه ۷۷ سوره انعام''' هفتاد و هفتمین [[آیه]] از ششمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مکی]] آن بهشمار میآید. آیه به سخنان و استدلال [[ابراهیم]] دربارهٔ اثبات عدم الوهیت [[بت]]<nowiki/>ها اشاره دارد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند که در ادامه آیه قبل، [[قرآن]] چنین میگوید: «ابراهیم بار دیگر به آسمان نگاه کرد و با دیدن ماه گفت: «این پروردگار من است؟ اما چون ماه غروب کرد، ابراهیم گفت: اگر پروردگارم مرا هدایت نکند، من از گمراهان خواهم بود.» به گزارش مکارم، در حقیقت ابراهیم با بیان این جمله بر عدم الوهیت بتها استدلال کرده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص= | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند که در ادامه آیه قبل، [[قرآن]] چنین میگوید: «ابراهیم بار دیگر به آسمان نگاه کرد و با دیدن ماه گفت: «این پروردگار من است؟ اما چون ماه غروب کرد، ابراهیم گفت: اگر پروردگارم مرا هدایت نکند، من از گمراهان خواهم بود.» به گزارش مکارم، در حقیقت ابراهیم با بیان این جمله بر عدم الوهیت بتها استدلال کرده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۰۹–۳۱۰|ج=۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ مارس ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۴۳
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انعام | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۶۵ | ||||
| شماره آیه | ۷۷ | ||||
| شماره جزء | ۷ | ||||
| شماره حزب | ۲۸ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۷۷ سوره انعام هفتاد و هفتمین آیه از ششمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. آیه به سخنان و استدلال ابراهیم دربارهٔ اثبات عدم الوهیت بتها اشاره دارد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
فَلَمَّا رَأَى الْقَمَرَ بَازِغًا قَالَ هَٰذَا رَبِّي ۖ فَلَمَّا أَفَلَ قَالَ لَئِنْ لَمْ يَهْدِنِي رَبِّي لَأَكُونَنَّ مِنَ الْقَوْمِ الضَّالِّينَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«وقتی ماه را در حال طلوع دید، گفت: این پروردگار من است! هنگامی که ماه ناپدید شد، گفت: اگر پروردگارم مرا هدایت نکند بدون شک از زمره قوم گمراه خواهم بود»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«آنگاه چون ماه را تابان دید، گفت این پروردگار من است، و چون افول کرد گفت اگر پروردگارم مرا راهنمایی نکند بیگمان از گمراهان خواهم شد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند که در ادامه آیه قبل، قرآن چنین میگوید: «ابراهیم بار دیگر به آسمان نگاه کرد و با دیدن ماه گفت: «این پروردگار من است؟ اما چون ماه غروب کرد، ابراهیم گفت: اگر پروردگارم مرا هدایت نکند، من از گمراهان خواهم بود.» به گزارش مکارم، در حقیقت ابراهیم با بیان این جمله بر عدم الوهیت بتها استدلال کرده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره انعام، ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، پنجاه و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره حجر و پیش از سوره صافات نازل شد. از مجموع آیات این سوره، نه آیه از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در نقلی دیگر، تمام آیات سوره انعام به یکباره و در مکه نازل شده است. در سوره انعام، نه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۱۳: ۳۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۷: ۲۱۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۱۳۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۱۳۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۵: ۳۰۹–۳۱۰.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انعام»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۸۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
