آیه ۱۳۱ سوره انعام
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انعام | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۶۵ | ||||
| شماره آیه | ۱۳۱ | ||||
| شماره جزء | ۸ | ||||
| شماره حزب | ۲۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۳۱ سوره انعام صد و سی و یکمین آیه از ششمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در آیه به این موضوع اشاره شده که سنت خداوند چنین است که هیچگاه کسی را بدون اینکه به او هشدار داده باشد، هلاک و عذاب نمیکند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
ذَٰلِكَ أَنْ لَمْ يَكُنْ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَىٰ بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا غَافِلُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«این بدان سبب است که پروردگارت اهل شهرها را به خاطر ستمهایشان هلاک نمیکند درحالیکه اهل آنجا غافل و بیخبر باشند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«این از آن روی است که پروردگارت نابودکننده شهرها از روی ستم -در حالتی که مردمانش بیخبر باشندنیست»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن مضمون آیه قبل را در قالب یک قانون و سنت همیشگی خداوند چنین بیان میکند: «پروردگار تو هیچگاه مردم شهرها و آبادیها را به خاطر طغیانشان در حالیکه غافلند، هلاک نمیسازد.» هشدار دادن و مطلع ساختن خداوند نیز به این شیوه است که برای آنان پیامبرانی را میفرستد تا آنها را از گناهان و اعمال زشت بازدارند و در یککلام با آنها اتمام حجت شود.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره انعام، ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، پنجاه و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره حجر و پیش از سوره صافات نازل شد. از مجموع آیات این سوره، نه آیه از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در نقلی دیگر، تمام آیات سوره انعام به یکباره و در مکه نازل شده است. در سوره انعام، نه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۱۳: ۱۵۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۷: ۴۸۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۱۴۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۱۴۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۵: ۴۴۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انعام»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۸۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
