آیه ۷۶ سوره انعام: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۷۶ سوره انعام''' هفتاد و ششمین [[آیه]] از ششمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مکی]] آن بهشمار میآید. آیه اشاره دارد به اینکه ابراهیم برای مبارزه و نفی عقاید [[مشرکان]]، ابتدا توجه آنها را به نشانههای [[خداوند]] در آسمانها و زمین جلب کرد. | '''آیه ۷۶ سوره انعام''' هفتاد و ششمین [[آیه]] از ششمین [[سوره]] [[قرآن]] است و از آیات [[مکی]] آن بهشمار میآید. آیه اشاره دارد به اینکه ابراهیم برای مبارزه و نفی عقاید [[مشرکان]]، ابتدا توجه آنها را به نشانههای [[خداوند]] در آسمانها و زمین جلب کرد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در این آیه به استدلال ابراهیم در برابر مشرکان اشاره دارد که او از غروب و طلوع ستاره، ماه و خورشید بر باطل بودن باور خدا بودن [[ | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در این آیه به استدلال ابراهیم در برابر مشرکان اشاره دارد که او از غروب و طلوع ستاره، ماه و خورشید بر باطل بودن باور خدا بودن [[بت]]<nowiki/>ها نتیجهگیری کرد. براساس متن آیه، ابتدا ابراهیم با آمدن شب و دیدن ستارهای در آسمان چنین گفت: «این خدای من است. اما هنگامی که ستاره غروب کرد، او نیز گفت: من هیچگاه غروبکنندگان را دوست ندارم و آنها را شایسته پرستش نمیدانم.»<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۰۹|ج=۵}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | [[رده:آیههای مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ مارس ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۴۳
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انعام | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۶۵ | ||||
| شماره آیه | ۷۶ | ||||
| شماره جزء | ۷ | ||||
| شماره حزب | ۲۸ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۷۶ سوره انعام هفتاد و ششمین آیه از ششمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. آیه اشاره دارد به اینکه ابراهیم برای مبارزه و نفی عقاید مشرکان، ابتدا توجه آنها را به نشانههای خداوند در آسمانها و زمین جلب کرد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
فَلَمَّا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ رَأَىٰ كَوْكَبًا ۖ قَالَ هَٰذَا رَبِّي ۖ فَلَمَّا أَفَلَ قَالَ لَا أُحِبُّ الْآفِلِينَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«وقتی شب او را دربر گرفت، ستارهای را دید، گفت: این پروردگار من است! وقتی که غروب کرد، گفت: من غروب کنندگان را دوست ندارم»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«زمانی که شب بر او پرده انداخت، ستارهای دید و گفت این پروردگار من است، آنگاه چون افول کرد، گفت افولکنندگان را دوست ندارم»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه به استدلال ابراهیم در برابر مشرکان اشاره دارد که او از غروب و طلوع ستاره، ماه و خورشید بر باطل بودن باور خدا بودن بتها نتیجهگیری کرد. براساس متن آیه، ابتدا ابراهیم با آمدن شب و دیدن ستارهای در آسمان چنین گفت: «این خدای من است. اما هنگامی که ستاره غروب کرد، او نیز گفت: من هیچگاه غروبکنندگان را دوست ندارم و آنها را شایسته پرستش نمیدانم.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره انعام، ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، پنجاه و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره حجر و پیش از سوره صافات نازل شد. از مجموع آیات این سوره، نه آیه از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در نقلی دیگر، تمام آیات سوره انعام به یکباره و در مکه نازل شده است. در سوره انعام، نه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۱۳: ۳۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۷: ۲۱۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۱۳۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۱۳۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۵: ۳۰۹.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انعام»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۸۲.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
