آیه ۳۰ سوره انبیاء: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۳۰ سوره انبیاء'''، سیامین [[آیه]] از بیست و یکمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۳۰ سوره انبیاء'''، سیامین [[آیه]] از بیست و یکمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. در این آیه به نشانههای [[خداوند]] در عالم هستی اشاره شده است. (خلقت آسمانها و زمین، قرار دادن آب در زمین که مایه حیات و زندگی همه موجودات آن است.) | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] پس از بیان بحث نفی عقاید [[مشرکان]] و استدلال بر [[توحید]]، در این آیه به برشمردن نشانههایی از خداوند در نظام هستی اشاره دارد. ابتدا چنین میگوید: «آیا [[کافران]] ندیدند که آسمانها و زمین به هم پیوسته بودند و ما آنها را باز کردیم؟ و هر موجود زندهای را از آب آفریدیم؟ آیا باز هم [[ایمان]] نمیآورند؟!» به گفته مکارم، دربارهٔ پیوستگی آسمان و زمین نظرات مختلفی وجود دارد. گروهی معتقدند که در آغاز خلقت مجموعه جهان به صورت یک توده عظیمی از بخار سوزان بوده که در اثر انفجارات درونی و حرکت تدریجاً از هم جدا شدند و هر کدام واحد مستقلی شدند. برخی نیز بر این باورند که منظور یک نواخت بودن مواد جهان است که همه در هم فرورفته بودند و به صورت ماده واحدی وجود داشتند و سپس در گذر زمان مواد از هم جدا شده و ترکیبات جدیدی پیدا کردند. بعضی نیز گفتهاند به این معناست که در آغاز از آسمان باران نمیبارید و در زمین گیاهی نمیرویید. سپس خداوند این دو را از هم گشود و آنگاه از آسمان باران بارید و در زمین، گیاهان روییدند. متن برخی [[روایات]] به معنی اخیر اشاره دارد و برخی از آنها به تفسیر اول. در مورد پیدایش همه موجودات زنده از آب که در ذیل این آیه مطرح شده، دو تفسیر مشهور گفته شده است: «نخست آنکه حیات همه موجودات زنده به آب بستگی دارد و منظور همین آبی است که از آسمان نازل شده. و دوم «ماء» در اینجا اشاره به آب نطفه است که موجودات زنده معمولاً از آن به وجود میآیند.»<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۹۴–۳۹۷|ج=۱۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | [[رده:آیههای مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۶ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۱:۱۵
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | انبیاء | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۲ | ||||
| شماره آیه | ۳۰ | ||||
| شماره جزء | ۱۷ | ||||
| شماره حزب | ۶۵ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۳۰ سوره انبیاء، سیامین آیه از بیست و یکمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در این آیه به نشانههای خداوند در عالم هستی اشاره شده است. (خلقت آسمانها و زمین، قرار دادن آب در زمین که مایه حیات و زندگی همه موجودات آن است.)
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
أَوَلَمْ يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ كَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا ۖ وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ كُلَّ شَيْءٍ حَيٍّ ۖ أَفَلَا يُؤْمِنُونَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«آيا کافران ننگريستهاند که آسمانها و زمين (ابتدا) صاف و فروبسته بودند، سپس آنها را از هم بازگشوديم، و هر چيز زندهاي را از آب پديد آورديم، آيا ايمان نميآورند؟!»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«آیا کافران نیندیشیدهاند که آسمانها و زمین فروبسته بودند، آنگاه آنها را برگشادیم، و هر موجود زندهای را از آب آفریدهایم، آیا ایمان نمیآورند؟»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن پس از بیان بحث نفی عقاید مشرکان و استدلال بر توحید، در این آیه به برشمردن نشانههایی از خداوند در نظام هستی اشاره دارد. ابتدا چنین میگوید: «آیا کافران ندیدند که آسمانها و زمین به هم پیوسته بودند و ما آنها را باز کردیم؟ و هر موجود زندهای را از آب آفریدیم؟ آیا باز هم ایمان نمیآورند؟!» به گفته مکارم، دربارهٔ پیوستگی آسمان و زمین نظرات مختلفی وجود دارد. گروهی معتقدند که در آغاز خلقت مجموعه جهان به صورت یک توده عظیمی از بخار سوزان بوده که در اثر انفجارات درونی و حرکت تدریجاً از هم جدا شدند و هر کدام واحد مستقلی شدند. برخی نیز بر این باورند که منظور یک نواخت بودن مواد جهان است که همه در هم فرورفته بودند و به صورت ماده واحدی وجود داشتند و سپس در گذر زمان مواد از هم جدا شده و ترکیبات جدیدی پیدا کردند. بعضی نیز گفتهاند به این معناست که در آغاز از آسمان باران نمیبارید و در زمین گیاهی نمیرویید. سپس خداوند این دو را از هم گشود و آنگاه از آسمان باران بارید و در زمین، گیاهان روییدند. متن برخی روایات به معنی اخیر اشاره دارد و برخی از آنها به تفسیر اول. در مورد پیدایش همه موجودات زنده از آب که در ذیل این آیه مطرح شده، دو تفسیر مشهور گفته شده است: «نخست آنکه حیات همه موجودات زنده به آب بستگی دارد و منظور همین آبی است که از آسمان نازل شده. و دوم «ماء» در اینجا اشاره به آب نطفه است که موجودات زنده معمولاً از آن به وجود میآیند.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره انبیاء، بیست و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و سومین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره ابراهیم و پیش از سوره مومنون نازل شد. از مجموع آیات این سوره، چهار آیه (آیات ۵۲ تا ۵۵) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره انبیاء، دو یا سه آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۲: ۱۳۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۴: ۳۶۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۲۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۲۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳: ۳۹۴–۳۹۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره انبیاء»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۳۸.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
